Kitap hakkında: 2016 / ...kılıcımı kaldırıyorum... Görünüşe göre gerçekten benimmiş. Eller genellikle sapın üzerine yerleştirilir. Vücut hafızası mı yoksa ne? Ancak artık kılıç bir silah olarak değil, yalnızca bir destek olarak hizmet edebilir. Çamurlu. Bunu birçok kez filmlerde gördüm. Fark açıktır. İnlemeler duyuluyor. Birisi bir cesedin üzerinde oturuyor, başını ellerinin arasında tutuyor ve ileri geri sallanıyor. Bir diğeri uzun bir mızrağa yaslanmış duruyor. Sadece etrafta sıfır dikkat olduğu görülüyor. Etrafımda açıkça çok fazla ölü var, neden tüm Landsknecht'lerin iki elli kılıç kullanan savaşçılar için iki kat maaş alma hakkına sahip olduğunu anlıyorsunuz... Ama burada Landsknecht yok. Kesinlikle. Ekip bir kadın tarafından yönetiliyor. Benim yaşım... Belki daha da yaşlı. Acaba bu gerçekten Dina mı? Ve eğer öyleyse, dördünden hangisi? Her durumda, alında veya alında olmasına rağmen. Yoksa bu, çatının hareket etmemesi için yangına karşı bir savunma tepkisi mi? Bilinen bir şeye tutunma çabası... Ve bu Dina değil, bir tür kadın samuray... Veya anlamıyor musunuz, bilinmeyen bir dünyada kim?... "Ben Sonbaharım" ve "Ben" kombinasyonu anladım, anladım!” tek bir işte. Zaten ne birini ne de diğerini yazmayacağım.